Stymulacja głębokich struktur mózgu (deep brain stimulation, DBS) jest klinicznie stosowaną metodą zaburzeń ruchowych (np. choroba Parkinsona), proponowaną pacjentom, u których tradycyjna terapia lekami jest nieskuteczna albo powoduje niepożądane efekty uboczne.
Terapia DBS jest uznawana za skuteczną i bezpieczną, jednak niepozbawioną wad. Wśród problemów najczęściej wskazuje się krótki czas życia baterii, zmniejszającą się z czasem skuteczność oraz efekty uboczne związane z samą stymulacją.
Jednym z głównych proponowanych sposobów na zaradzenie tym kwestiom jest stymulacja w pętli zamkniętej (closed-loop DBS, clDBS), w której parametry sygnału wysyłanego do mózgu są dopasowywane na podstawie stanu pacjenta. Badania kliniczne z ostatniej dekady pokazują, że to podejście jest skuteczne i że wraz z szybkim rozwojem technologii możemy mieć nadzieję na szybkie dopuszczenie tej terapii do powszechnego stosowania.
W tej prezentacji opowiem o podstawowych sposobach implementacji clDBS, o poszukiwaniach optymalnego algorytmu stymulacji, opiszę bieżące problemy i wyzwania, a także postaram się odpowiedzieć na najważniejsze pytanie - gdzie w tym wszystkim jest fizyka?